Μεταξύ της αύξησης των τιμών και της έλλειψης πρώτων υλών, η ιταλική αλυσίδα εφοδιασμού με έπιπλα από ξύλο (και όχι μόνο) βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη φάση.
Από τη μία πλευρά υπάρχουν οι απώλειες που οφείλονται στο “Covid-19”, που υπολογίζεται σε πτώση 8,7% στον κύκλο εργασιών το 2020, από την άλλη αναμένεται ανάκαμψη για το 2021 8,2% το οποίο – αν και θετικό και ένα σημάδι επανεκκίνησης στον τομέα – συγκρούεται με την αύξηση ρεκόρ των τιμών του ξύλου.
Στην πραγματικότητα, οι τιμές του ξύλου στην Ιταλία αυξήθηκαν από 264 ευρώ ανά κυβικό μέτρο τον Απρίλιο του 2020 (λίγο μετά την έναρξη του lockdown), σε 989 ευρώ ανά κυβικό μέτρο τον Σεπτέμβριο του 2020 και έφτασαν τα 1.686 ευρώ ανά κυβικό μέτρο τον Μάιο του 2021, σημειώνοντας αύξηση πάνω από 500%.
Ένας ρυθμός αύξησης των τιμών που θέτει τις ιταλικές εταιρείες στην αλυσίδα εφοδιασμού σε σοβαρή δυσκολία, η οποία συγκρούεται με την «εκτροπή» υλικών από τους παραγωγούς σε «πιο ευνοϊκές» αγορές.
Μία από αλλαγές που έφερε στην καθημερινότητα ο Covid-1 ήταν η αύξηση στη ζήτηση επίπλων για σπίτια και, κατά συνέπεια, ανάγκασε τους φορείς του κλάδου να αλλάξουν ρυθμό, από την αρχική επεξεργασία στη βιομηχανία πάνελ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, η τιμή των πάνελ κτιρίων αυξήθηκε από 300 σε 1.400 δολάρια, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος κυμαίνεται μεταξύ 600 και 700 ευρώ. Για το λόγο αυτό, πολλοί κατασκευαστές εκτρέπουν τα προϊόντα τους στις πιο κερδοφόρες αγορές.
Τα μεγάλα γερμανικά πριονιστήρια εισάγουν πρώτες ύλες από την Ουκρανία, την Τσεχική Δημοκρατία και τη Σλοβακία και στη συνέχεια εκτρέπουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό, ενώ οι μικροί παραγωγοί αισθάνονται μεγαλύτερη δυσκολία. Χρειάζονται διαρθρωτικές λύσεις για να μπορέσουμε να καλύψουμε ένα κενό που συνεχίζει να διευρύνεται, παρά το γεγονός ότι το 36% της ιταλικής επικράτειας καλύπτεται από δάση.
