Βιοκλιματικό κολυμβητήριο Παλλήνης

29 Οκτωβρίου 2012

Μετά από χρόνιο και επίπονο προβληματισμό ως προς τη δυνατότητα σχεδιασμού, αλλά και επίτευξης στην κατασκευή κτιρίων όσο το δυνατόν πιο υψηλής βιοκλιματικής απόδοσης, το Κολυμβητικό Κέντρο της Παλλήνης δίνει την απάντηση σε σχεδιασμό και κατασκευή.

Κλειστά κολυμβητήρια με θερμαινόμενες δεξαμενές χλωριωμένου ύδατος που αποδίδουν στην ατμόσφαιρα μεγάλες ποσότητες χλωριούχων υδρατμών είναι οι εγκαταστάσεις που συνήθως απαιτούν μεγάλη κατανάλωση ενέργειας για να επιτευχθούν σωστές συνθήκες παραμονής ατόμων.

Πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’όψιν ότι ιδιάζουσα χρήση των χώρων από γυμναζόμενους απαιτεί τη μέγιστη υγιεινή ατμόσφαιρα, ενώ από την άλλη η παραγωγή των χλωριούχων υδρατμών από τις θερμαινόμενες δεξαμενές κολύμβησης και η απο- πνοή των υδρατμών από τα ασκούμενα σώματα δεν βοηθούν σ’αυτό.

Από την αρχική σύνθεση οι χώροι του συγκροτήματος διαχωρίστηκαν σε τρεις λειτουργικές ενότητες κατά παράθεση, με τη μεγάλη αίθουσα της κεντρικής δεξαμενής κολύμβησης των 25 μέτρων στη μέση. Εκατέρωθεν αυτής διατάσσονται η ενότητα της υποδοχής, των γραφείων, αιθουσών προθέρμανσης και γυμναστικής, αποδυτηρίων κ.τ.λ. αφ’ενός και η ενότητα των βοηθητικών δεξαμενών αφ’ετέρου.

Οι στεγάσεις των λειτουργικών ενοτήτων αυτών, κατά κανόνα μεγάλου στατικού ανοίγματος και χαρακτηριστικού σχήματος για λόγους βιοκλιματικής λειτουργίας, αποτελούνται από ξύλινους φορείς.

Τα σχήματα στον χώρο και, ιδιαίτερα οι διατομές των στεγάσεων των τριών, επιμέρους, όγκων του συγκροτήματος έχουν σχεδιαστεί με τρόπο που δίνει τη δυνατότητα συγκέντρωσης των ανεπιθύμητων θερμών χλωριούχων υδρατμών στα υψηλότερα σημεία και από εκεί με τον κατάλληλο ηλεκτρικό χειρισμό των φεγγιτών να απάγονται χωρίς μηχανική βοήθεια.

Εγινε προσεκτική επιλογή των χρησιμοποιούμενων δομικών υλικών σε σχέση με τον φορέα που μόρφωναν, το δομικό μέλος που σχημάτιζαν και τη θέση στο κτίριο που καταλάμβαναν. Ξύλινοι τοξωτοί και ευθύγραμμοι φορείς χρησιμοποιήθηκαν στις στεγάσεις και στο επίπεδο του ορόφου. Χαλύβδινα στοιχεία συμπλήρω- σαν τον φέροντα οργανισμό κυρίως στα κατακόρυφα και διαγώνια μέλη. Φορείς από οπλισμένο σκυρόδεμα στήριξαν στο κατώτερο επίπεδο όλο το σύστημα.

Ο ελαφρύς εύκαμπτος ξύλινος φορέας μειώνει στο ελάχιστο την αδρανειακή φόρτιση των υψηλότερων δομικών περιοχών του κτιρίου στην περίπτωση σεισμού. Το ξύλο σαν υλικό είναι ου- δέτερο ως προς τους όξεινους χλωριούχους υδρατμούς που φυσιολογικά συγκεντρώνονται υπό τις καλύψεις των χώρων. Τέλος μια ξύλινη στέγαση προσφέρει εξαιρετικά υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα.

Πρωτότυπη προσπάθεια αποτέλεσε η απόφαση ολόκληρη η κεντρική περιοχή της στέγασης, άνωθεν της κύριας δεξαμενής κολύμβησης των 25 μέτρων μήκους, να ανοίγει κυλιόμενη επιτρέποντας, κατά βούληση, τη μέγιστη εκμετάλλευση φυσικού εξαερισμού, φωτισμού και ηλιασμού των κολυμβητών. Ο στόχος αυτός απαιτούσε ιδιαίτερη επεξεργασία, τόσο στη μελέτη όσο και στην κατασκευή, ολόκληρου του συστήματος του φερόντος οργανισμού και ιδιαίτερα, των απαραίτητων λεπτομερειών.