ΑΦΟΙ ΚΑΛΛΙΓΑ- Μία διαφορετική επιχείρηση

1 Ιανουαρίου 1970

Ερ: Τι θα θέλατε να θυμάται ο αναγνώστης περισσότερο για τον κλάδο μας μετά το άρθρο αυτό;

Απ: Ότι στην ειδική ξύλινη κατασκευή η Ελλάδα μας είναι διεθνώς σε αντίστοιχο επίπεδο με ότι είναι στο Μπάσκετ! Είναι πάρα πολύ καλή!

Ερ: Διαφαίνεται κάποια αλλαγή σ’αυτήν στο μέλλον;

Απ: Ναι στον τομέα των τελειωμάτων/βαφών/φινιρισμάτων. Αυτός ο τομέας τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια θα βελτιωθεί σημαντικά. Στη γενικότερη κλίμακα ο κλάδος μας μετεξελίσσεται πάνω σε δύο κύριους άξονες: 1. Καινούργια υποκατάστατα και υποπροϊόντα του ξύλου και 2. Καινούργιες χρήσεις τόσο μορφικές όσο και λειτουργικές του παραδοσιακού φυσικού ξύλου.

Ερ: Ποιοι θα είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές;

Απ: Στην ειδική ξύλινη κατασκευή όσα συνεργεία κάνουν τώρα την υπέρβαση και παίρνουν επιτυχώς δουλειές στο εξωτερικό. Για το ξυλεμπόριο από συναδελφική αλληλεγγύη δεν θα απαντήσω.

Ερ: Είστε ιδιοκτήτης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης, σε τι στηρίζεται η μικρομεσαία επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα;

Απ: Ουσιαστικά πια στο μεράκι του ιδιοκτήτη αλλά και του προσωπικού της.

Ερ: Και ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει;

Απ: Το κυριότερο είναι η συνδυασμένη πτώση του τζίρου με την δραματική αύξηση στα λειτουργικά έξοδα κυρίως λόγω της άμεσης, έμμεσης και κρυφής φορολόγησης. Βλέπετε, πέρα από την αύξηση των συντελεστών, την υπέρ-φορολόγηση των παγίων και των καυσίμων, τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές κλπ, κατά τo πλείστον η μικρομεσαία επιχείρηση στην Ελλάδα αναλαμβάνει η ίδια το ρίσκο κατάπτωσης των συναλλαγών σε μία έντονα πτωτική αγορά. Πληρώνει τόσο το ΦΠΑ όσο και το φόρο εισοδήματος σε όσα τιμολόγια δεν καταφέρει να εισπράξει, αυτό εννοώ με κρυφή φορολόγηση. Σαν αποτέλεσμα οι πραγματικοί συντελεστές βρίσκονται για το ΦΠΑ στο 27% με 29% και για το εισόδημα το άνω όριο φθάνει και το 50% σε πολλές περιπτώσεις. Αυτοί οι συντελεστές είναι μη βιώσιμοι, γι’αυτό και βλέπετε τόσες επιχειρήσεις να έχουν κλείσει και να συνεχίζουν να κλείνουν. Πάγιο αίτημα του Συλλόγου Εμπόρων Ξυλείας Αθηνών προς του εκάστοτε πολιτικούς ιθύνοντες είναι η διόρθωση αυτής της αδικίας. Και μόνο που την επισημάναμε πρόδρομα είχε και έχει ενοχλήσει.

Ερ: Υπάρχει δυνατότητα άμυνας για τη μικρομεσαία επιχείρηση κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Απ: Ναι και έγκειται εν γένει στον παρακάτω σχηματισμό:

1. Εστιασμός στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της, σε ότι κάνει πολύ καλά δηλαδή, με έμφαση σε όποια από αυτά υπάρχει ακόμα ζήτηση, ή διαφαίνεται ζήτηση στο εγγύς μέλλον.

2. Εύρεση του επίκαιρου βέλτιστου μεγέθους λειτουργίας της, με προσεκτική μελέτη της σχέσης μεταξύ τζί- ρου, εξόδων και μικτών κερδών. Εξασφαλίζουμε πρώτα την ασταθή ισορροπία: τζίρος > έξοδα, στοχεύοντας προς την ευσταθή ισορροπία: καθαρά κέρδη > 0.

3. Προσοχή στο ζήτημα της πίστωσης. Όπως είπαμε και στη φετινή μας εκδήλωση, χρειάζεται προσδιο- ρισμός του πιο αποτελεσματικού πιστωτικού σχήματος λειτουργίας. Για τον κλάδο μας αυτό ήταν περίπου στους τρεις μήνες πίστωση με πλαφόν (10%-30%) του ετήσιου τζίρου του κάθε φερέγγυου πελάτη μας. Τονίσαμε τότε ότι η στροφή στο απολύτως μετρητοίς είναι λανθασμένη κίνηση διότι αφαιρεί επικίνδυνα πολύ τζίρο από την αγορά.

4. Ενίσχυση των συνεργασιών/συνεργειών με τους συναδέλφους και τους λοιπούς συμμετέχοντες του κλάδου. Ειδικότερα τώρα χρειάζεται άριστη σχέση αμοιβαίας στήριξης με τους προμηθευτές αλλά και τους τυχόν πιστωτές.

Ερ: Αυτά απαντούν στο τι πρέπει να κάνει η μικρομεσαία επιχείρηση για να βελτιώσει τις πιθανότητες επιβίωσής της. Δεν απαντούν όμως στο γιατί πρέπει η μικρομεσαία επιχείρηση να επιβιώσει. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μικρομεσαία επιχείρηση πρέπει να σβήσει γιατί είναι μη ανταγωνιστική, γιατι αποτελεί εστία φοροδιαφυγής, γιατί δεν έχει αυθυπόστατη εσωτερική δομή και πολλά άλλα σχόλια στο ίδιο πνεύμα. Τι λέτε εσείς γι’αυτό;

Απ: Η μικρομεσαία επιχείρηση πρέπει να επιβιώσει γιατί αλλιώς κινδυνεύει με ραγδαία υποβάθμιση η ποιότητα ζωής του μέσου Έλληνα πολίτη! Άμεσα λόγω των «στα μέτρα του» προϊόντων και υπηρε- σιών που θα εκλείψουν σε μεγάλο βαθμό, και έμμεσα, λόγω της απώλειας της κυριότερης πηγής απασχόλησής του αλλά και της μεγάλης πηγής εσόδων για τον κρατικό προϋπολογισμό. Βλέπετε, αντίθετα με την πολυδιαλαλούμενη άποψη για το φαινόμενο της φοροδιαφυγής η μικρομεσαία επιχείρηση συνεισφέρει σημαντικότατα στα κρατικά έσοδα. Το σημείο κλειδί είναι ότι τα κρατικά έσοδα βασίζονται στο σύνολο των φόρων, τελών και δασμών, και όχι αποκλειστικά στο δηλωθέν εισόδημα, τον φόρο εισοδήματος δηλαδή. Πάρτε για παράδειγμα μια εταιρεία μεταφορών ή ακόμα πιο απλά ένα ταξιτζή. Ανεξάρτητα με πόσα χρήματα βγάζει καθαρά, ο μέσος ταξιτζής χρειάζεται πάνω- κάτω 1.000 ευρώ το μήνα σε πετρέλαιο για να κάνει τη δουλειά του. Από αυτά τα 1.000 ευρώ το μήνα, τα 750 ευρώ περίπου είναι φόρος, έμμεσος φόρος αλλά φόρος, που εισπράττει το κράτος ανεξάρτητα με το τί εισόδημα δηλώνει ο κάθε ταξιτζής. Αυτά αντιστοιχούν σε 9.000 ευρώ το χρόνo. προσθέστε τώρα ειδικά τέλη και δασμούς κάθε μορφής, ασφαλιστικές εισφορές, περαιώσεις και η πραγματική εικόνα ξεκαθαρίζει. Ο φόρος εισοδήματος είναι εν γένει η ελάσσουσα συνιστώσα επιβάρυνσης πάνω στον ελεύθερο επαγγελματία. Τα δε κρατικά έσοδα βασίζονται πολύ στην μικρομεσαία επιχείρηση και όποιος πιστεύει και ακόμα χειρότερα διαλαλεί το αντίθετο, παίζει με την τύχη της Ελλάδας μας!

Ερ: Τί μπορεί να κάνει τότε η Πολιτεία για να βοηθήσει τη μικρομεσαία επιχείρηση;

Απ: Το πιο σημαντικό είναι να υπολογίζει αθροιστικά την συνολική κοστολογική επιβάρυνση αλλά και τη συνολική χρονική επιβάρυνση που η νομοθεσία επιβάλλει πάνω της και να επιμελεί διαρκώς ώστε αυτές οι επιβαρύνσεις να βρίσκονται σε βιώσιμα επίπεδα. Πρέπει για να έχει ελπίδα να αντιμετωπίσει το ρίσκο του επιχειρείν ο μικρομεσαίος να μην δίνει τελικά πάνω από το 50% του καθαρού του εισοδήματος για ν&alpha